ณ ป่าแห่งหนึ่ง มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข (เพลงประกอบ) และยังมีเจ้ากระต่ายสีน้ำเงินอยู่ตัวหนึ่ง มันมีนิสัยตะกละมาก บางครั้ง มันจะชอบขโมยผลไม้ของกระรอกไปกิน "นี่แน่ะ เอามานะ" แย่งกล้วยของลิงไปกิน "อย่า อย่าเอาของฉันไป" และบางครั้งมันก็จะแย่งน้ำผึ้งของหมีไปกิน มันจะมีความสุขมากที่มันได้ขโมยของผู้อื่นกิน "ฮ้า มีความสุขจังเลย ได้กินอาหารโดยไม่ต้องออกแรงหา" จึงทำให้สัตว์ป่าพากันเดือดร้อนไปหมด "ว้าย อาหารของฉันหายไปไหนหมด" "ของฉันก็หาย สงสัยเจ้ากระต่ายสีน้ำเงินต้องขโมยไปแน่เลย" "ฉันว่าเราต้องคิดวิธีที่จะเก็บอาหารกันแล้วล่ะ" สิงโตพูดขึ้น
วันหนึ่ง สิงโตได้ปรึกษาสัตว์ทั้งหลายในป่าว่า "พวกเราน่าจะหาที่ซ่อนอาหารให้ปลอดภัยนะ" "อืม ใช่ ใช่ ถ้าเราไม่ซ่อนอาหาร เดี๋ยวเจ้ากระต่ายสีน้ำเงินก็จะมาขโมยไปอีก" เจ้ากระรอกเสริมต่อ สัตว์ป่าทุกตัวจึงแยกย้ายกันไปหาที่ซ่อนอาหารของตน "เร็วๆ รีบซ่อนอาหารกันเถอะ"
เวลานี้ เจ้ากระต่ายสีน้ำเงินเริ่มหิวอีกแล้ว มันจึงพูดขึ้นว่า "โอ๊ย ฉันหิวอีกแล้ว ออกไปหาอาหารดีกว่า" เจ้ากระต่ายสีน้ำเงินจึงออกไปหาอาหาร แต่มันก็หาไม่เจอ เพราะสัตว์ต่างๆพากันซ่อนอาหารไว้อย่างดี "เอ๊ อาหารมันหายไปไหนหมดน้า" บังเอิญ มันเดินไปพบรังนกบนต้นไม้ต้นหนึ่ง มันจึงเขย่าต้นไม้ (เสียงเขย่าต้นไม้) "เย้ๆ หล่นแล้วๆ เรามีอาหารกินแล้ว" ทันใดนั้น แม่นกได้บินกลับมาพอดี "อุ๊ย แม่นกมา หลบก่อนดีกว่า" เจ้ากระต่ายสีน้ำเงินจึงหลบอยู่ที่ใต้ต้นไม้ แม่นกได้หาไข่ในรัง แต่ก็หาไม่เจอ มันจึงร้องไห้คร่ำครวญ "ฮือๆ ใครเอาลูกฉันไป ลูก ลูกจ๋า ลูกอยู่ไหน" เมื่อเจ้ากระต่ายสีน้ำเงินเห็นเช่นนั้น จึงเกิดความรู้สึกสงสารแม่นก "ฮือๆ สงสารแม่นกจังเลย" เจ้ากระต่ายสีน้ำเงินจึงนำไข่มาคืนให้แม่นก แล้วพูดว่า "แม่นก เราขอโทษนะ เราเป็นผู้เอาลูกของท่านไปเองแหละ ข้าขอคืนลูกให้ท่านนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว" แม่นกดีใจมาก
ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา เจ้ากระต่ายสีน้ำเงินก็ไม่ตะกละอีกต่อไป และสัตว์ต่างๆในป่านั้นก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข "เห็นไหม ถ้าเราทุกตัวรู้จักหาอาหารเอง และรู้จักความเพียงพอ ก็จะช่วยให้เรามีอาหารกิน และไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน" "ใช่แล้ว ใช่แล้ว" (เพลงประกอบ) |
